Nieuws & Blogs

Een les in professioneel gedrag: ontbinding van arbeidsovereenkomst na herhaalde waarschuwingen

Schadevergoeding én billijke vergoeding na zwangerschapsdiscriminatie

Kunnen wettelijke vakantiedagen zomaar vervallen of verjaren? Het (korte) antwoord is “nee”. Zulks is door de Hoge Raad bevestigd in haar uitspraak van 23 juni 2023.

Werknemer heeft stiekem drie fulltime banen en wordt door al zijn werkgevers ontslagen.

Werkneemster dwingt (met succes) 9 weken ouderschapsverlof af bij de rechter

Waar moet je als particulier op letten bij de aankoop van een tweedehands auto?

In deze uitspraak van rechtbank Overijssel van 24 januari 2023 gaat het om een werkgever die weigerde mee te werken aan een loonbeslag gelegd door een schuldeiser van zijn werknemer. De kantonrechter oordeelt daarom dat de werkgever zélf de schuld van de werknemer moet betalen aan de schuldeiser. Feiten en omstandigheden Werkneemster is bij vonnis van de kantonrechter (bij verstek) veroordeeld om aan de schuldeiser een bedrag van € 1.254,20 vermeerderd met rente en proceskosten te betalen. Werkneemster is werkzaam bij werkgever, uit hoofde waarvan aan werkneemster loon wordt betaald. De schuldeiser heeft werkgever meermaals verzocht informatie met betrekking tot het loon van werkneemster toe te sturen, hierop heeft werkgever niet gereageerd. Vervolgens is ter executie van het vonnis ten laste van werkneemster derdenbeslag gelegd onder werkgever. Daarbij is aangezegd dat werkgever een derdenverklaring zou moeten afleggen en dat de ingehouden gelden maandelijks zouden moeten worden overgemaakt op de bankrekening van de schuldeiser. De werkgever heeft hieraan geen uitvoering gegeven, waardoor de schuldeiser aan de werkgever te kennen heeft gegeven dat hij de werkgever aansprakelijk zal houden voor de gehele vordering op de werkneemster, als ware de werkgever zelf schuldenaar is. Ook op dit bericht heeft de schuldeiser geen reactie ontvangen, waarna de schuldeiser de zaak heeft aangebracht bij de kantonrechter. Het geschil De schuldeiser stelt dat werkgever niet heeft gereageerd op de verzoeken om informatie toe te sturen en in gebreke is gebleven met het afdragen van de gelden. De werkgever heeft geweigerd om na beslaglegging een derdenverklaring af te leggen, terwijl zij daartoe op grond van de wet wel verplicht is. Als gevolg van die weigering is werkgever als derde-beslagene aansprakelijk voor de schuld van werkneemster aan de schuldeiser als ware zij zelf schuldenaar. De werkgever betwist het bestaan van de executoriale titel en de beslaglegging niet. Werkgever stelt zich echter op het standpunt dat in de gegeven omstandigheden niet van haar kan worden verwacht dat zij een derdenverklaring aflegt, zodat haar weigering daartoe over te gaan verschoonbaar is. Er is volgens de werkgever sprake van misbruik van recht/bevoegdheid en botsende werkgeversverplichtingen. In dit geval is de schuldeiser pas recent overgegaan tot incassering van een vordering van ruim twaalf jaar oud. De oorspronkelijke vordering op basis van het verstekvonnis bedroeg in 2010 € 1.254,20 en is in de tussentijd meer dan verdubbeld. Werkgever is van mening dat zij als goed werkgever handelt door niet aan de executie – welke in strijd is met de redelijkheid en billijkheid – mee te werken. Oordeel kantonrechter Een derde-beslagene (in dit geval werkgever) is verplicht tot het doen van verklaring, ook als hij/zij meent dat het beslag geen doel treft. De wet bepaalt dat, wanneer de derde-beslagene in gebreke blijft bedoelde verklaring te doen, hij wordt veroordeeld tot betaling van het bedrag waarvoor beslag is gelegd als ware hij zelf schuldenaar. Ter beoordeling ligt voor of er in dit geval, zoals de werkgever stelt en de schuldeiser bestrijdt, sprake is van misbruik van recht/bevoegdheid en/of omstandigheden die ertoe leiden dat de weigering van werkgever om een derdenverklaring af te leggen gerechtvaardigd is. De schuldeiser vordert het bedrag op basis van een (verstek)vonnis. In de wet is bepaald dat een vonnis gedurende twintig jaar de uitspraak ten uitvoer kan worden gelegd. De vraag of terecht tot executie van het verstekvonnis wordt overgegaan of dat sprake is van misbruik van recht/bevoegdheid, betreft primair de rechtsverhouding tussen de schuldeiser als beslaglegger en werkneemster als veroordeelde en geëxecuteerde. Het ligt niet op de weg van werkgever als derde-beslagene om zich tegen de executie van het verstekvonnis te verzetten. Zij heeft een wettelijke plicht om daaraan haar medewerking te verlenen. In het geval werkneemster van mening was dat de beslaglegging onterecht was, dan had zij daartegen – al dan niet met hulp van werkgever – rechtsmaatregelen moeten treffen en dat heeft zij niet gedaan. Conclusie De kantonrechter komt tot de conclusie dat het door werkgever gedane beroep op misbruik van recht/bevoegdheid tot executie van het vonnis niet opgaat. Nu de werkgever tijdens de mondelinge behandeling desgevraagd te kennen heeft gegeven dat zij om principiële redenen geen gebruik wil maken van de mogelijkheid om alsnog te verklaren, zal de vordering van de schuldeiser worden toegewezen. Aldus zal werkgever worden veroordeeld tot betaling van het bedrag waarvoor beslag werd gelegd, alsmede de buitengerechtelijke incassokosten en wettelijke rente. 

In deze uitspraak van rechtbank Amsterdam van 31 maart 2020 gaat het om het voortzetten van een huurovereenkomst na het overlijden van een partner. De kantonrechter heeft beslist dat de man de huurovereenkomst van zijn overleden levenspartner mag voortzetten, ondanks het feit dat de mannen ten tijde van overlijden van de huurder niet meer samenwoonden. Feiten en omstandigheden De woning in kwestie wordt door verhuurder sinds de jaren ’80 verhuurd aan (wijlen) huurder 1. Er is geen schriftelijke huurovereenkomst . Huurder 2 was bij leven van huurder 1 zijn levenspartner en staat sinds 2013 ingeschreven op het adres van de woning. In 2016 heeft huurder 2 de verhuurder per brief verzocht hem als medeverhuurder in het huurcontract op te nemen. Verhuurder heeft aangegeven dat huurder 2 niet als medehuurder wordt erkend. In 2019 is huurder 1 overleden. Als gevolg van ziekte is huurder 1 meermaals opgenomen in een verpleeghuis. Huurder 1 heeft toen, om verzekeringsdoeleinden, ingeschreven gestaan op het adres van het verpleegtehuis en niet op het adres van de woning. Sinds het overlijden van huurder 1 wordt de huur voor de woning door huurder 2 voldaan. Bij brief heeft huurder 2 aan de verhuurder bericht dat hij de huurovereenkomst met betrekking tot de woning als achterblijvende medehuurder voortzet. Verhuurder heeft wederom aangegeven dat zij huurder 2 niet als medehuurder erkend. Vervolgens is huurder 2 bericht dat de huurovereenkomst van rechtswege eindigt per 1 juni 2019 en verzocht om de woning per ommegaande te ontruimen . Geschil Huurder 2 vordert dat de kantonrechter bepaalt dat de gesloten huurovereenkomst met betrekking tot de woning onder dezelfde voorwaarden door huurder 2 zal worden voortgezet. Huurder 2 stelt in dit verband dat huurder 1 langdurig zijn levenspartner is geweest. In 2011 is huurder 2 daarom bij huurder 1 ingetrokken en sindsdien heeft hij zijn hoofdverblijf in de woning. Sinds 2013 staat hij ingeschreven op het adres van de woning. Huurder 2 voerde samen met huurder 1 een duurzame gemeenschappelijke huishouding. Zij deelden de kosten voor de huishouding (zoals boodschappen, huur, voorzieningen zoals televisie/internet en overige algemene kosten). Huurder 2 maakte daarvoor gedurende het leven van huurder 1 een bedrag van € 600,00 per maand over aan huurder 1. Huurder doet in dit verband verder een beroep op de schriftelijke verklaringen van zijn buren, die het jarenlange samenwonen en de langdurige affectieve en exclusieve relatie van huurders bevestigen. Huurder 2 is in staat de huur te voldoen en sinds het overlijden van huurder 1 heeft hij daarvan ook steeds blijk gegeven door de huur tijdig aan verhuurder te betalen. Verhuurder voert aan dat het verzoek om medehuurderschap van huurder 2 van mei 2016 is afgewezen en huurder 2 heeft nagelaten om toen aan de rechter te verzoeken om te bepalen dat hij als medehuurder moet worden aangemerkt. Daarmee staat vast dat huurder 2 geen medehuurder van de woning is en huurder 2 om die reden slechts in aanmerking kan komen voor voortzetting van de huur als vast staat dat hij een duurzaam gemeenschappelijke huishouding heeft gehad met huurder 1 op het moment van zijn overlijden. Als er al sprake is geweest van een gemeenschappelijke huishouding in het verleden, dan was deze in ieder geval ten tijde van het overlijden van huurder 1 niet meer duurzaam, nu huurder 1 structureel verbleef in een verpleeghuis. Derhalve kan de vordering van huurder 2 niet worden toegewezen, aldus de verhuurder. Oordeel rechter De persoon die in de woonruimte van de overleden huurder zijn hoofdverblijf heeft en met de overleden huurder een duurzame gemeenschappelijke huishouding heeft gehad, kan binnen zes maanden na het overlijden van de huurder ten laste van de verhuurder vorderen dat hij de huur voortzet. Op grond van de wet wijst de rechter de vordering in ieder geval af als: De eiser niet aannemen heeft gemaakt dat hij aan de hiervoor genoemde vereisten voldoet, en; De eiser vanuit financieel oogpunt onvoldoende waarborg biedt voor een behoorlijke nakoming van de huur. De vraag waar het in dezen voornamelijk om gaat is of sprake is van een duurzame gemeenschappelijke huishouding. Vaststaat dat huurder 1 en huurder 2 vanaf maart 2013 samen in de woning hebben gewoond. Weliswaar heeft huurder 1 in 2014 voor een periode van 3 maanden ingeschreven gestaan op het adres van het verpleegtehuis , maar dit gebeurde om te zorgen dat zijn medische zorg door zijn ziektekostenverzekeraar zou worden vergoed. Dit was van tijdelijke aard en daarna heeft huurder 1 zich weer ingeschreven op het adres van de woning. Huurder 2 heeft – onbetwist – gesteld dat huurder 1 zijn partner was met wie hij een affectieve relatie had. Dit gegeven vormt op zich zelf al een zwaarwegende aanwijzing dat huurder 1 en huurder 2 een gemeenschappelijke huishouding voerden en laat weinig ruimte voor twijfel daarover. Op grond van het voorgaande, in onderlinge samenhang bezien, is dan ook voldoende aannemelijk dat tussen huurder 1 en huurder 2 sprake is geweest van een duurzame gemeenschappelijke huishouding . Conclusie De enkele omstandigheid dat ten tijde van het overlijden van de huurder al kortere of langere tijd geen gemeenschappelijke huishouding meer werd gevoerd omdat de huurder 1 wegens ziekte of hulpbehoevendheid moest worden opgenomen in en ziekenhuis of zorgcentrum, brengt echter nog niet met zich mee dat de vordering van huurder 2 moet worden afgewezen. Gelet op het feit dat huurder 2 heeft verklaard dat hij de huur kan voldoen en hij de huur al bijna een jaar lang steeds tijdig aan verhuurder heeft voldaan, is de kantonrechter van oordeel dat er geen reden is om daaraan te twijfelen. De slotsom van het voorgaande is dat de vorderingen van huurder 2 zullen worden toegewezen.

Feiten en omstandigheden In deze uitspraak van 15 februari 2022 van rechtbank Gelderland ging het om de vraag of ondernemers verplicht kunnen worden om eHerkenning aan te schaffen bij een commerciële partij om belastingaangifte te kunnen doen. De belastingplichtige, in dit geval een besloten vennootschap, deed voor de maand maart 2020 geen aangifte loonheffing, terwijl zij daartoe wel verplicht was. Sinds 1 januari van dat jaar is het namelijk alleen mogelijk om aangifte loonheffing te doen met eHerkenning . Deze software kan slechts tegen betaling bij een commerciële partij worden aangeschaft. Belastingplichtige weigerde eHerkenning aan te schaffen. Omdat de Belastingdienst geen aangifte loonheffing van de belastingplichtige heeft ontvangen is een naheffingsaanslag opgelegd. Geschil In geschil is of er een wettelijke grondslag bestaat om belastingplichtigen te kunnen verplichten bij een commerciële partij eHerkenning aan te schaffen voor het doen van hun aangiften. De belastingplichtige stelt dat zij wel de wil had om aangiften loonheffing te doen maar dat zij geen aangifte loonheffing heeft kunnen doen, omdat zij niet over eHerkenning beschikt(e). Zij is van mening dat er geen wettelijke basis is voor het doen van aangiften door middel van eHerkenning, zolang de Wet digitale overheid niet in werking is getreden. Volgens de Belastingdienst is eHerkenning niets anders dan een elektronische handtekening, waarvoor een (wettelijke) basis bestaat. Daartoe verwijst de Belastingdienst naar verschillende wetten en regelgeving. Verder voert de Belastingdienst aan dat de belastingplichtige (vrijwel) kosteloos aangifte kan doen door na aanschaf van eHerkenning te verzoeken tot toepassing van de compensatieregeling voor de kosten van eHerkenning. Beoordeling van het geschil De belastingplichtige die vennootschapsbelasting (Vpb) of aangifte LH wil doen, heeft in beginsel sinds 1 januari 2020 eHerkenning nodig om te kunnen inloggen op het nieuwe portaal ‘ MijnBelastingdienst Zakelijk ’. De rechtbank stelt vast dat de belastingplichtige in 2020 alleen door middel van eHerkenning aangiften LH kon doen. Gelet op het voorgaande volgt de rechtbank de belastingplichtige in haar stelling dat zij wel de wil had om aangiften LH te doen maar dat zij zonder eHerkenning niet de mogelijkheid had om aangiften LH te doen. Nu sprake is van een wettelijke verplichting tot het doen van aangifte, is de rechtbank van oordeel dat de mogelijkheid tot het voldoen aan die verplichting kosteloos dient te zijn. Voor het gebruik van eHerkenning dienen sommige belastingplichtigen, zoals de belastingplichtige in kwestie, echter te betalen. De rechtbank constateert dat er geen wettelijke basis voor deze betalingsverplichting bestaat.  Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat de Belastingdienst niet de mogelijkheid heeft om de belastingplichtige een naheffingsaanslag op te leggen. De belastingplichtige wilde wel aan haar aangifteplicht voldoen, maar kon dit zonder eHerkenning niet. Onder deze omstandigheden staat het verweerder naar het oordeel de rechtbank dan ook niet vrij een naheffingsaanslag op te leggen.